نگاهی به آرا و نظرات کارشناسان عرصه سیاست و روابط بین‌الملل نشان می‌دهد که قریب به اتفاق صاحب نظران عرصه روابط بین‌الملل، اعتقاد به مذاکره آن هم به صورت عادلانه دارند. البته عده‌ای هم با اقامه دلایل و مستندات و بد‌عهدی‌های طرف مقابل، مخالف مذاکره با امریکا هستند. 
تمامی تحلیل گران با بهره‌گیری از اطلاعات غیر مستقیم و بر اساس شنیده‌ها اقدام به تحلیل می‌کنند، اما وقتی در سطح نظام تصمیمی اتخاذ می‌گردد، مبتنی بر اطلاعات دقیق و منافع ملی است. 
همان‌طور که رهبر معظم انقلاب به صراحت تبیین کردند، نه زیاد باید به آن خوش‌بین بود و نه زیاد بد بین، و این هم یکی از اقدامات وزارت خارجه است و نباید همه چیز را به آن گره زد؛ لذا شایسته است نکاتی را در خصوص این دوره از مذاکرات مد نظر قرارداد:
۱- اولین نکته‌ای که می‌توان در خصوص مذاکرات ایران و امریکا بیان کرد، این است که نباید آن را به سرنوشت مملکت گره زد. مذاکره و مخاصمه و ترک مخاصمه و حتی مذاکره در حین جنگ، جزو روش‌های متداول در عرصه بین‌المللی است، لذا نباید آن را بیش از حد بزرگ و مهم و تبدیل به یک موضوع اساسی کرد، بلکه یک اقدام مدیریتی در مسیر ارتباطات بین‌المللی است. 
باید گفت که یکی از راه‌های ایجاد آرامش در شرایط حساس، واگذاری تصمیم‌گیری به نخبگان و مسئولان براساس مشی رهبری است. لذاگروه‌های سیاسی نباید با تحریک احساسات مردم اقدام به گروکشی و ایجاد اختلال در جو روانی جامعه بنمایند. 
بر این اساس یکی از نیاز‌های امروز جامعه ما، فرهنگ‌سازی در جهت اعتماد به مسئولان و حمایت از آنها برای افزایش اعتماد به نفس در مسئولیت‌های حساس است. 
نماینده کشور در پشت میز مذاکره باید پشت گرم به حمایت ملی باشد، تا بتواند با قدرت و اراده محکم، مطالبات و‌خواست‌های مردم خود را نمایندگی و پیگیری نماید. 
۲- در خصوص مذاکرات در جریان، نگاه به سوابق طرفین اهمیت ویژه‌ای دارد. بعداز ۴۶ سال قطع رابطه، طرفی که درخواست مذاکره کرده، امریکا است و نه ایران، لذا به رغم برخی مخالفت ها، ایران با پایبندی به عرف بین‌الملل و بدون هیچ واهمه‌ای به درخواست طرف مقابل پاسخ مثبت داده است. حال شاید عده‌ای این مذاکره را به خاطر لحن تهدید آمیز طرف مقابل، مذاکره از سر اجبار تلقی کنند، اما نکته اساسی این است که اولا ایران بار‌ها در مورد مسائل مختلف با امریکا مذاکره کرده، لذا این دور از مذاکرات هم در مسیر اقدامات بایسته قبلی است، همانطور که رهبر معظم انقلاب نیز فرمودند، عدم اطمینان به طرف مقابل و عدم صرف وقت و هزینه به خاطر بد عهدی‌های امریکاییان است. 
۳- عرصه تعاملات و همکاری‌های بین‌المللی مشحون از دادن امتیاز و گرفتن امتیاز است. در واقع روابط بین‌الملل عرصه بده‌بستان‌های مختلف است و شما با هر کشوری که برای حفظ منافع و توسعه روابط وارد مذاکرات مختلف می‌شوید، به دنبال حفظ منافع و کسب امتیازاتی هستید که به تنهایی و بدون شراکت با دیگران، به آن سود و منفعت دست پیدا نمی‌کردید، لذا در شرایط حاضر که نظام تصمیم به مذاکره گرفته است، وظیفه همگان حمایت از نمایندگان کشور است تا آنها با اعتماد به نفس در میدان مذاکره حاضر و از منافع ملی ما دفاع کنند. البته این همراهی تا زمانی است که رهبری این مسیر را تأیید و منافع ملی ما به رسمیت شناخته شود. 
واضح است که هر گونه اعتراض و مخالفتی با مذاکره، قبل از آنکه توافقات حاصل از آن تبیین و سود و زبان آن بر آورد شود، کاری غیر کارشناسی و کنشی از پیش تصمیم گرفته شده است. 
۴- مذاکره یک روش و عمل دیپلماتیک است. طرفین مذاکره وقتی که باب گفت‌و‌گو را باز می‌کنند، ممکن است موارد متعددی را که قبلاً با ذهنیت خود تحلیل می‌کردند، به کناری گذاشته و به دیدگاه‌های جدیدی در مورد هم برسند. 
حال فرقی نمی‌کند که در دیدگاه‌های جدید، ممکن است در خصوص برخی موارد مواجه با تشدید اختلافات شوند و در مواردی، منجر به نزدیکی دیدگاه‌ها بینجامد، لذا از ابتدای شروع یک مذاکره، نمی‌توان زمان دقیق برای توافق یا اعلام شکست آن را اعلام کرد. 
ناگفته پیداست که در مراحل آغازین مذاکره، هر آنچه از تحلیل‌های مثبت و منفی ارائه می‌شود، بر اساس رصد اخبار و دیدگاه‌های طرفین و مبتنی بر گمانه زنی اتفاق می‌افتد و به هیچ عنوان نمی‌توان آنها را تأیید یا تکذیب کرد؛ لذا می‌توان گفت که باید نسبت به نتایج مذاکرات، به دور از خوش بینی و بد بینی مفرط، باید روی پیشبرد اراده جمهوری اسلامی ایران متمرکز شد. 
پایان سخن اینکه باید آمادگی برای مواجهه با مواضع مختلف از طرف مقابل و بعضی کشور‌ها داشت و ممکن است هر دولتی بر اساس تحلیل‌های خود از نتایج مذاکرات و منافع خود، رویکردی را اتخاذ و مواضعی را اعلام کنند و مداخلاتی اعمال کنند که قبلاً هم این وضعیت تجربه شده است، اما در نهایت این طرفین مذاکره هستند که بر اساس اهداف و رویکرد‌های خود باید محیط مذاکره را مراقبت و مدیریت نمایند، به خصوص طرف ایرانی باید به این مسئله اهتمام لازم را داشته باشد.

حنیف غفاری

دونالد ترامپ به تنش‌سازی‌های خود علیه دانشگاه‌های هاروارد، استنفورد و حتی برخی دانشگاه‌های کوچک آمریکا با هدف تصفیه محیط آموزشی این کشور از حامیان فلسطین و مخالفان رژیم اشغالگر قدس ادامه می‌دهد. این اقدام مذبوحانه، در سایه سکوت مدعیان حقوق و عدالت آموزشی در غرب همچنان ادامه دارد. بسیاری از دانشجویان مهاجر که به صورت قانونی در دانشگاه‌های آمریکا مشغول تحصیل و دارای اقامتند، اینک نه‌تنها مجاز به ادامه تحصیل نیستند، بلکه توسط پلیس فدرال و نهادهای امنیتی بازداشت شده‌اند. صورت مساله این است که دولت آمریکا به دانشگاه هاروارد و دیگر مراکز آموزش عالی در این کشور دستور داده در سیاست‌های کلان پذیرش دانشجویان و اعطای مجوز اعتراضات عمومی در دانشگاه‌ها در مواجهه با حوادث منطقه غرب آسیا تجدید نظر کرده و با پایان دادن به برنامه‌های تنوع، برابری و شمول و فراتر از آن، دریافت اطلاعات خصوصی دانشجویان، این مراکز را تبدیل به پادگان کنند. وزارت امنیت داخلی آمریکا به دانشگاه هاروارد هشدار داده در صورت استنکاف مقامات این مرکز آموزشی از دستورات صادر شده، مجوز ثبت‌نام دانشجویان خارجی را لغو خواهد کرد. شاکله و محتوای مواجهه‌ای که از سوی وزارت امنیت داخلی آمریکا و کاخ سفید با دانشگاه‌های این کشور انجام شده، اذهان را به سوی درک یک کلیدواژه اساسی رهنمون می‌کند: «تروریسم آموزشی». در یک تعریف ساده، تروریسم  به معنای استفاده غیرقانونی از خشونت یا ارعاب است، بویژه علیه غیرنظامیان و با هدف دنبال کردن اهداف سیاسی. اکنون شاهد وقوع یک نسل‌کشی تمام‌عیار، مستمر و غیرقابل توصیف در نوار غزه هستیم. تعداد شهدای حملات صهیونیست‌ها به این منطقه، به 52 هزار نفر رسیده و نوزادان فلسطینی بر اثر ممانعت رژیم سفاک اسرائیل از ورود کمک‌های انسانی، جان خود را یکی پس از دیگری از دست می‌دهند. در چنین وضعیتی، دولتمردان آمریکایی با هدایت لابی آیپک در حال تبدیل مراکز آموزشی به کانون‌هایی بی‌اثر، منفعل و ساکن و حتی همراه با جنایات بی‌حد و حصر صهیونیست‌ها هستند. خاستگاه این تروریسم آموزشی، کاخ سفید، آژانس امنیت ملی آمریکا و موساد هستند. در اینجا نکته دیگری وجود دارد که شاید برای بسیاری از مخاطبان سوال‌برانگیز باشد. این مساله، معطوف به چرایی تمرکز خاص رژیم صهیونیستی و آمریکا بر دانشگاه هاروارد است، بویژه که ترامپ اخیرا بودجه 2 میلیارد دلاری این دانشگاه را نیز تعلیق کرده است. این کینه عمیق، زمانی تشدید شد که ۳ ماه بعد از آغاز جنگ غزه، شاهد انتشار یک نظرسنجی معنادار از سوی دانشگاه هاروارد بودیم. دی‌1402 نظرسنجی دانشگاه هاروارد نشان داد ۵۱ درصد جوانان آمریکایی در بازه سنی 18 تا 24 ساله، خواهان پایان رژیم جعلی صهیونیستی و بازگشت فلسطینیان به سرزمین پدری خود هستند. این اکثریت معتقد بود صهیونیست‌ها سرکوبگر و ظالم هستند و فلسطینی‌ها حق داشته‌اند عملیات توفان‌ الاقصی را علیه آنها اجرا کنند. خشم رژیم اشغالگر قدس و آمریکا از همان زمان متوجه دانشگاه هاروارد و موسسات وابسته به آن شد. لابی آمریکایی - صهیونیستی آیپک اصل طرح چنین پرسشی در نظرسنجی دانشگاه هاروارد را مصداق یهودستیزی(!) تلقی کرد. فراتر از آن، انتشار نتایج نظرسنجی شوک بی‌سابقه و سختی را به لابی‌های آشکار و پنهان قدرت در جریان سلطه وارد کرد. اکنون بر همگان مسجل شده گذار نسلی در آمریکا نه‌تنها به سود بقای رژیم نامشروع صهیونیستی نبوده، بلکه موجودیت این رژیم را به چالش می‌کشد.  اکنون لابی‌های صهیونیست در صدد انتقام‌گیری از دانشجویانی برآمده‌اند که جزئی از مقاومت جهانی بوده و حاضر به عقب‌نشینی در برابر فشارهای مکرر جریان اشغالگری و سلطه نیستند. نکته قابل تامل اینکه در چنین شرایطی، رسانه‌های وابسته به ۲ حزب دموکرات و جمهوری‌خواه کمترین سخنی از «نقض فاحش عدالت آموزشی» و «تفتیش عقاید دانشجویان» به میان نمی‌آورند. به صورت همزمان، کشورهای اروپایی مانند آلمان، فرانسه و انگلیس نیز کماکان برخی دانشجویان معترض به جنگ غزه را از سال 2023 میلادی تاکنون در بازداشت نگاه داشته و نهادهای پرادعای دولتی و غیردولتی مدعی حقوق بشر نیز به جای حمایت از این دانشجویان بی‌پناه، به حامیان اصلی برخورد با منتقدان ماهیت و عملکرد صهیونیست‌ها تبدیل شده‌اند. در اینجا نه خبری از تشکیل جلسات فوری در کمیته حقوق بشر سازمان ملل متحد است و نه نشانه‌ای از بیانیه‌های کمیسیون و پارلمان اروپا وجود دارد. چهره واقعی غرب را می‌توان در بطن همین فعل و انفعالات برای افکار عمومی دنیا به تصویر کشید. در هر حال، مقامات آمریکایی، اروپایی و صهیونیست در آینده نزدیک درمی‌یابند از بین بردن کانون‌های برگزاری نظرسنجی‌های آکادمیک و علمی که صهیونیسم‌ستیزی گسترده در میان جوانان آمریکایی و اروپایی را مورد تایید قرار می‌دهند، هرگز به معنای از بین رفتن خیزش قطعی نسل کنونی و نسل‌های بعد و تبدیل آن به نیروی محرک بی‌سابقه‌ای برای نابودی صهیونیسم نیست. این سرنوشت قطعی و غیرقابل تغییر است، حتی اگر همه دانشجویان مخالف صهیونیسم از آمریکا و اروپا اخراج شوند.